Badaczy czasem to podejście niepokoi. Są przeszkolonymi profesjonalistami i słusznie wskazują, że mają w procesie badawczym wyjątkową wiedzę. Zgadzamy się z tym. Jeśli to więc możliwe, dołącz do swojego zespołu badacza, tylko nie zrzucaj na niego pracy” – to cytat z książki ‚Lean UX dla zespołów Agile’, książki, która miała być odpowiedzią na pytanie: jak włączyć projektowanie w procesy zwinne? Tylko skoro oryginalny lean wspomina o tym, iż marnotrawstwem jest niewykorzystywanie potencjału pracowników (Non-utilized talent) to dlaczego lean ux pozbawia projektantów autonomii i celebruje współzależność? Pokazuje, że tak szeroka specjalizacja jak UX, nie ma znaczenia i każdy, bez umiejętności i doświadczenia, może tę pracę wykonywać? Niestety po usilnych próbach wykorzystania rad z książki ‚Lean UX’ w pracy, po napisaniu kilku artykułów o tym, jak cudowne może być to podejście (byłabym hipokrytką, gdybym o tym nie wspomniała) boleśnie przekonałam się, że to nie ma prawa działać. Zamiast sprawić, że nasi współpracownicy zrozumieją, czym zajmuje się UX Designer, sprawiamy, że niesamowicie trudna dziedzina traci na znaczeniu. Zatem po co potrzeba firmom projektantów, badaczy, skoro każdy inny członek zespołu może wykonywać naszą pracę?

Czym zajmują się osoby mające na wizytówce projektowanie treści lub UX writing? Piszą po ludzku. Tylko, co to oznacza? Czy da się tego nauczyć? A może wszystko już wiemy? Przez wieki cywilizacja i społeczeństwa dały nam umiejętności, które sprawdzają się, gdy budujemy relacje i realizujemy swoje cele. Naprawdę wystarczy założenie, by komunikować się jak człowiek z człowiekiem. A gdy doda się do tego wzajemną sympatię, sprawy toczą się niezwykle gładko. W produktach cyfrowych długo tego brakowało. Musimy nadrobić kilka dekad serwowania nieudanej komunikacji. Na szczęście są osoby, które wiedzą, jak słowa działają w produktach i usługach. Ich praca dodaje głębi temu, co nazywamy tworzeniem doświadczeń. Być może nawet dopełnia ten koncept. Zadziwiające jest to, że można zamknąć to w dwóch typach działań. Po pierwsze należy zlikwidować bariery komunikacyjne. Po drugie trzeba zadbać, by komunikaty tworzyć według zasad dobrej rozmowy. Co to oznacza w praktyce? Właśnie o tym opowie Wojtek.

UX writing to młoda dziedzina, a osoby projektujące treści często muszą walczyć o miejsce przy stole. Jak pracować, budować świadomość i szerzyć dobre praktyki w nieidealnych organizacjach? Opowiem o swoich doświadczeniach i metodach, które mogą sprawdzić się również w Twojej pracy.

Na każdym kroku podejmujemy decyzję, tak jak nasi klienci. Głównie ich decyzja zapada w świecie offline, a nie w cyfrowym świecie, gdzie często jest skupiona nasza praca projektowa. To jak działa podejmowanie decyzji, może nam pomóc w budowaniu produktów i usług, a także może przełożyć się na budowanie nawyków. Mamy wielką moc dzięki projektowaniu, jednak też odpowiedzialność czy chcemy ułatwić czy utrudnić realizację zadania przez chociażby stawianie barier. Wiedza z zakresu ekonomii behawioralnej w praktycznym użyciu ma wielką moc, dlatego nie tylko powinniśmy wejść w przysłowiowe “buty klienta”, ale także “głowę”. Oczywiście w etyczny sposób!

Typografia jest wszędzie i ma na nas większy wpływ, niż myślimy. Ponieważ niesie określone treści sama w sobie staje się tym, co wpływa na nasze postrzeganie, emocje i podejmowanie (nie)racjonalnych decyzji. Stworzenie przekonującego komunikatu w dużej mierze jest pracą projektanta, nie trzeba być specjalistą od marketingu czy UX writerem. Poprzez typografię możemy, budując wrażenie łatwości poznawczej, ułatwić odbiór określonych treści albo wyprowadzić kogoś w pole. Dzięki świadomie stosowanej typografii budujemy użyteczne interfejsy, które oszczędzają czas i frustrację użytkowników albo wykorzystujemy tzw. dark patterns do uzyskania określonych celów, np. zwiększenia sprzedaży. Ten wykład ma zachęcić projektantów do głębszej refleksji nad tym, w jaki sposób ludzie myślą oraz świadomego działania. Typografia ma ogromną moc, nad którą powinniśmy panować, a ograniczanie się jedynie do branżowych przekonań w praktyce może mieć nieprzewidziane skutki.

Buzzwordy takie jak dostępność, projektowanie włączające lub inkluzywne, prosty język i wiele innych otaczają nas na co dzień. Wdzierają się do naszego codziennego projektanckiego życia – i dobrze! Czy da się napisać tekst włączający wszystkie osoby korzystające z produktów i usług – czyli jak pisać dla wszystkich? Jak to robić, czym się kierować? Co ma z tym wspólnego WCAG? Czy myśląc o inkluzywności, trzeba myśleć też o osobach neuroatypowych? Kim są takie osoby? Jak poznać ich potrzeby? Postaram się odpowiedzieć na te pytania (i kilka innych przy okazji) i podzielę się swoją kognitywistyczną i UXową wiedzą.

Mówiąc SMART myślimy o technologii. O jej możliwościach i potencjale. O tym co możemy dzięki niej osiągnąć. Rzadko kiedy myślimy jednak o tym żeby była ona użyteczna i spójna. Aby użytkownik nie zgubił się pod natłokiem ikon. Aby wygląd nie odstraszał. Aby aplikacja była pomocna. Goni nas czas, terminy, koszta. I przez to rodzą się potem “potworki”. Obleśne, straszne, nieprzyjemne twory, których nikt nie chce tykać. I właśnie o tych monstrach sobie porozmawiamy. O tym jak wpływają one na odbiór technologii SMART. Oraz o tym jak, wspólnie, możemy zwalczyć ten problem ;).

Luźno o wenie i nie tylko.